Υπάρχουν ακόμα πειρατές στις ανοιχτές θάλασσες;

Ίσως όχι το ηρωικό είδος που βλέπουμε στις παλιές ταινίες, αλλά υπάρχουν. Οι σημερινοί πειρατές δεν αναζητούν χρυσό, μα επιδίδονται στο κυνήγι των μεγάλων και γρήγορων περιουσιών που φτιάχνονται από την εκμετάλλευση των αποθεμάτων των ψαριών υπό εξαφάνιση.

Είναι οπλισμένοι και καμουφλαρισμένοι, κλέβουν το φαγητό από πεινασμένες οικογένειες. Οι σύγχρονοι πειρατές δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς των χολιγουντιανών ταινιών. Αποτελούν όμως πραγματικότητα για πολλές κοινωνίες από τις οποίες κλέβουν πόρους αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η πειρατική αλιεία, γνωστή και ως παράνομη και ανεξέλεγκτη αλιεία, αποτελεί τη μάστιγα των ωκεανών. Αφήνει πίσω της κοινωνίες χωρίς τροφή και εισόδημα και τη θάλασσα άδεια και κατεστραμμένη. Σύμφωνα με υπολογισμούς της Greenpeace, το 2001 υπήρχαν τουλάχιστον 1.300 βιομηχανικά πειρατικά αλιευτικά στη θάλασσα. Κλέβοντας τα ψάρια, κλέβουν το μέλλον Από τα νησιά του Ειρηνικού ως τις παράκτιες κοινωνίες της Δυτικής Αφρικής, οι ψαράδες - πειρατές που ρευστοποιούν τα κέρδη τους σε λιμάνια της Ευρώπης και της Ασίας, κερδίζουν εκατομμύρια δολάρια, τα οποία ανήκουν δικαιωματικά στις παράκτιες κοινωνίες των χωρών της Δυτικής Αφρικής. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη υπολογίζεται ότι η Σομαλία χάνει 300 εκατομμύρια δολάρια εξαιτίας των πειρατών ενώ η Γουινέα χάνει 100 εκατομμύρια. Παγκόσμια, χάνονται περισσότερα από 4 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο. Πώς να γίνετε πειρατές Τους φανταστικούς πειρατές μπορεί κανείς να τους αναγνωρίσει από το κλασσικό έμβλημα με τα κόκαλα σε σχήμα σταυρού. Οι πραγματικοί πειρατές όμως κρύβουν τη ταυτότητά και την εθνικότητά τους, αγνοούν τους νόμους και πολύ συχνά ταξιδεύουν κάτω από σημαίες κρατών που δεν κάνουν ερωτήσεις για τις δραστηριότητες τους. Μέσα από μια απλή διαδικασία στο Ίντερνετ, μπορούν να αγοραστούν σημαίες από χώρες όπως η Μάλτα, ο Παναμάς, το Βελίζ και οι Ονδούρες. Κάποιος να αστυνομεύσει τα νερά Οι κυβερνήσεις ανά το κόσμο δεν κάνουν τίποτα για να ελέγξουν τις δραστηριότητες των πειρατών, ούτε τα αλιεύματα που καταλήγουν στα λιμάνια τους, παρ’ όλες τις διεθνείς τους υποχρεώσεις. Η λεία των πειρατών μεταφέρεται συχνά παράνομα μέσα σε πλοία – εργοστάσια, αναμειγνύεται με ψάρια που έχουν αλιευθεί νόμιμα και πωλείται σε λιμάνια όπως αυτό του Λας Πάλμας στην Ισπανία και της Σούβα στα Φίτζι. Οι χώρες που πλήττονται περισσότερο είναι συνήθως οι χώρες οι οποίες αδυνατούν να ελέγξουν τα χωρικά τους ύδατα. Όμως οι ιδιοκτήτες και οι χειριστές των πειρατικών σκαφών δεν είναι αδύνατον να εντοπιστούν. Περίπου 80 χώρες τους προσφέρουν φιλοξενία, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ταϊβάν, του Παναμά, του Μπελίζ και των Ονδούρων. Το πειρατικό εμπόριο ψαριών πρέπει να τερματιστεί μέσα από διεθνείς ελέγχους. Καταστροφή του Θαλάσσιου Περιβάλλοντος Η πειρατική αλιεία συμπληρώνει τη περιβαλλοντική φθορά από άλλες καταστροφικές πρακτικές. Οι πειρατές λειτουργούν κυριολεκτικά πέρα από κάθε έλεγχο χρησιμοποιώντας τεχνικές που καταστρέφουν την θαλάσσια ζωή. Τα αποθέματα του Τόνου στα νερά της Τανζανίας, της Σομαλίας, της Παπούα Νέα Γουινέα και του Τουβαλού, γίνονται κάθε χρόνο στόχος μεγάλων διχτύων, αποδεκατίζοντας ολόκληρα κοπάδια μαζί με ανήλικα ψάρια που είναι ζωτικής σημασίας για τα μελλοντικά αποθέματα. Τα ψάρια που δε θα πουληθούν σε καλή τιμή στις αγορές, πετιούνται πίσω στη θάλασσα ενώ θα μπορούσαν να προσφέρουν τροφή και εισόδημα σε ανθρώπους των φτωχών παράκτιων περιοχών. Τα τυχαία αλιεύματα των παραγαδιών είναι ένας ακόμη κίνδυνος, όπως και οι τράτες βυθού που ψαρεύουν γαρίδες. Ένα βίντεο που τραβήχτηκε πάνω σε τράτα βυθού για γαρίδες δείχνει τους ψαράδες να γεμίζουν μερικά μικρά τελάρα με γαρίδες και να ξαναπετούν στη θάλασσα τόνους από ανεπιθύμητα ψάρια και άλλα θαλάσσια είδη. Για κάθε κιλό γαρίδας που πιάνεται, χάνονται πάνω από 3 κιλά τροπικής θαλάσσιας ζωής. Η αλιεία της γαρίδας αντιστοιχεί ανάμεσα σε 3% - 4 % της παγκόσμιας βιομηχανίας, αλλά ευθύνεται για το 27% της άσκοπης καταστροφής της θαλάσσιας ζωής. Ας κάνουμε την πειρατεία παρελθόν Η πειρατική αλιεία μπορεί να τερματιστεί. Οι κυβερνήσεις μπορούν να κηρύξουν παράνομες τις σημαίες ευκαιρίας και να αρνηθούν την είσοδο σε αλιευτικά και τα σκάφη ανεφοδιασμού. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης δημιουργηθούν οι μηχανισμοί ελέγχου ώστε να προστατευθεί το θαλάσσιο περιβάλλον και οι κοινωνίες που εξαρτώνται από αυτό.

πηγή : greenpeace